Dit vraag ik me wel eens af: wie ben ik nu eigenlijk? Ik ben mezelf constant aan het aanpassen, zodat ik mee kan draaien. Bij wijze van spreken loop ik dus altijd achter een masker, ik ben nooit helemaal mezelf want dan raak ik achterop en dat wil ik niet. Mijn echte zelf laat ik niet zien. Op een gegeven moment wordt dat masker bijna mijn eigen identiteit. Na mijn diagnose ben ik stukje bij beetje mezelf aan het herontdekken. Wie zit er nu achter dat masker?
Waarom een masker?
Waarom gebruik ik dat onzichtbare masker dan? Nou, dat had ik niet eens door. Totdat ik dus helemaal vastliep in mijn leven en uiteindelijk de diagnose ASS kreeg. Het is logisch dat je als mens erbij wil horen. Je wil ook graag carriere maken in jouw vakgebied, een baan op niveau als je gestudeerd hebt, dat huis kopen, die leuke relatie. Als dit jou allemaal niet zo gemakkelijk af gaat, dan ga je jezelf aanpassen. Je gaat dingen doen waar je jezelf niet goed bij voelt, je gaat over jouw grenzen om ervoor te zorgen dat je toch ‘erbij hoort’. Dit blijf je doen totdat je jouw eigen identiteit helemaal kwijt bent geraakt.
Blijf maar bij die muur staan
Het over je grenzen gaan gaat heel geleidelijk, bij mij was dat in ieder geval zo. Ik merkte pas dat ik mijn héle leven over mijn grenzen heen aan het gaan was toen ik helemaal op was. Op het moment dat ik steeds tegen een muur aan het opklimmen was, en ik kwam er maar niet overheen. Anderen gingen mij voorbij en ik bleef daar maar staan, bij die muur. Voordat ik de diagnose had, ging ik ervan uit dat ik ook over die muur kon. Ik deed in ieder geval net alsof ik wel over die muur kon komen net als alle anderen. Nu weet ik wel beter.
Consequenties
Het is natuurlijk niet zo dat ik mezelf helemaal niet ken, maar er zijn wel bepaalde dingen die ik moest herontdekken van mezelf, daar ben ik nu nog altijd mee bezig. Zoals mijn energieniveau, die is lager dan ik dacht. Ik kan wel elke dag meerdere sociale afspraken hebben maar daar merk ik aan het einde van de week wel de consequenties van. Dan is mijn energieniveau zo laag dat ik niet genoeg heb aan een heel weekend om te herstellen en mezelf te herpakken. Die kant van mezelf heb ik leren kennen en vooral belangrijk: erkennen. Het is nu eenmaal zo bij mij. Ik kan wel elke keer denken dat ik er doorheen moet omdat ik er wel aan wen. Maar ik wen er niet aan, mijn hersenen werken anders waardoor het élke keer vermoeiend is. Hoe vaak ik het ook doe. In ieder geval vermoeiender dan voor de neurotypischen.
Attributen
Een sociale situatie is wel te doen met bepaalde voorzorgsmaatregelen vanuit mijzelf en het streng bewaken van mijn grenzen (wat nog steeds niet altijd lukt). Die voorzorgsmaatregelen kun je zien als attributen die ik kan gebruiken om toch over die muur te klimmen. Met een extra touw of een duwtje kom ik er ook wel overheen. Zo werkt het in het echte leven ook: ik kan wel hetzelfde als ieder ander maar ik heb misschien wat extra hulp nodig. En het gaat waarschijnlijk minder snel. Maar is dat zo erg? En soms denk ik, laat die hele muur maar zitten, ik pak een hele andere weg. Een niet-logische weg voor een neurotypisch iemand maar wel voor mij. Laat mij maar lopen in plaats van klimmen!
-x- Sanne