Ik wil laten zien dat we naast onze kwetsbaarheden ook waardevolle mensen zijn met veel talenten en heel veel te bieden voor deze maatschappij. Iedere vrouw mag zich waardevol voelen ongeacht in wat voor ‘hokje’ je past. Met mijn instagramaccount @Sanne_AutisMij wil ik daar dus een bijdrage aan leveren! Ik deel mijn persoonlijke ervaringen als vrouw met autisme in de vorm van deze podcast maar ook in blogs, ik deel kennis, feitjes en weetjes over autisme (en dan met name voor de vrouwen onder ons) vanuit mijn achtergrond als psycholoog van gezondheidsgedrag maar dus ook als ervaringsdeskundige.

En ik wil graag verbindingen maken. Samen kunnen we dit aan! Ik vind het heel belangrijk daarom om dus ook jouw input te krijgen. Niet iedere hogeropgeleide vrouw met autisme is hetzelfde of heeft baat bij dezelfde methodes. Ik hoor graag wat werkt voor jou, wie weet kun jij ook anderen helpen door jouw ervaringen te delen!

Het is (Autis)mij: Sanne

Depressie of toch iets anders?

Sinds ik mijn diagnose Autisme Spectrum Stoornis (ASS) kreeg in oktober 2019, heb ik al heel wat sessies bij mijn psycholoog gehad en zelf nagedacht over waar het bij mij echt naar voren is gekomen. Wat het moment was dat ik echt vastliep.

Voor mij was het de overgang van studeren en bij mijn ouders wonen naar het werkende leven en samenwonen. Ik ben enig kind en mijn ouders zijn intuïtief heel goed met mij omgegaan waardoor ik in mijn jeugd weinig ‘last’ heb gehad van mijn ASS. Achteraf kan ik wel zeggen dat ik me altijd wel anders of raar heb gevoeld maar ik kon goed leren en redde mezelf wel. Ik had weinig verantwoordelijkheden als kind en als student. Ik heb bijna mijn hele studie thuis gewoond en een jaar bij mijn tante in Amsterdam Noord.

Tijdens mijn afstuderen ging ik samenwonen in Arnhem en kort nadat ik mijn eerste echte baan had bij een gezondheidsmanagementbureau gingen mijn toenmalige vriend en ik een huis kopen. Alles bij elkaar bleek te veel voor mij te zijn. Ik werd steeds somberder en liep tegen mijn grenzen aan. Ik vroeg me af waarom dit bij mij allemaal zo veel moeite leek te kosten in vergelijking met anderen. Hierbij wil ik wel aanstippen dat dit gevoel ook voor kan komen bij neurotypische mensen (mensen zonder autisme), door het perfecte beeld dat we constant voorgeschoteld krijgen op Instagram en andere sociale media kanalen. Maar over dit onderwerp kan ik later nog een blog schrijven 😉

Ik kreeg dus opeens veel en grote verantwoordelijkheden en het werd me te veel. Ik gaf mezelf de schuld dat ik niet met alles om kon gaan op een manier waarbij ik niet uitgeput raakte. Het ging ook heel geleidelijk, ik heb mezelf heel lang nog ‘groot’ kunnen houden. Totdat het op een gegeven moment zo erg werd dat ik wist: zo kan het niet verder en kom ik nergens. Ik heb toen hulp gezocht bij een psycholoog. Zij heeft mij in eerste instantie gediagnosticeerd met een milde depressie en daarvoor kreeg ik een behandeling. Op een gegeven moment waren we een aantal sessies verder, maar de progressie was niet zoals we het verwachtten. Mijn psychologe ben ik heel dankbaar, zij dacht namelijk aan de diagnose Autisme Spectrum Stoornis. Toen ze dit voor had gelegd aan mij kwam dit niet als een verrassing. Ik heb ik mijn leven af en toe wel eens gegoogeld naar autisme en of dit op mij van toepassing was. Maar door het enorme taboe en weinig informatie over hoe autisme bij vrouwen zich uit (of eigenlijk juist niet uit door camouflage), dacht ik nooit dat ik het écht zou hebben.

Werken aan mezelf

Na de diagnose ben ik in behandeling gegaan bij een andere instelling die gespecialiseerd is in Autisme. Daar kreeg ik eerst psycho-educatie over autisme. Ik merkte dat hier nog veel in miste qua informatie. Ik ben ook boeken gaan lezen over autisme, bijvoorbeeld het boek van Bianca Toeps: je ziet er helemaal niet autistisch uit. In dit boek staan meer theorieën over hoe autisme werkt die niet in de psycho-educatie van de psycholoog stonden. Ondanks de beperkte psycho-educatie ben ik heel blij met de behandeling daar hoor! Ik weet niet wat ik gedaan had zonder deze begeleiding.

Toen ik pas de diagnose had kreeg ik ook begeleiding vanuit MEE Veluwe over meer praktische zaken. Na een kort traject was dat snel afgelopen. Mijn begeleidster is echt een hele fijne vrouw maar ik denk dat ik nog niet zo klaar was voor praktische zaken op dat moment. Ik zat middenin het rouwproces. Mijn relatie was ondertussen ook stuk gegaan, huis verkocht en ik woon nu alweer bijna twee jaar bij mijn ouders. Waar mijn begeleidster me heel goed bij geholpen heeft is het regelen van mijn indicatie voor de participatiewet. Dit geeft mijn meer mogelijkheden voor het vinden van passend werk.

Het is niet niks

Al met al is er de afgelopen twee, drie jaar veel gebeurd naast de diagnose. Als ik er nu zo over nadenk ben ik blij dat ik er nu zo bij zit, aangezien ik heel veel dingen intenser beleef dan een neurotypisch iemand en over het algemeen voor kleinere dingen al meer verwerkingstijd nodig heb. Een relatiebreuk en verhuizing terug naar je ouders is niet niks.

Het blijft een constante zoektocht naar mezelf en hoe ik met mezelf omga in deze maatschappij. Op zo’n manier dat ik en de rest van mijn omgeving er plezier uithalen. Met mijn reis naar mezelf probeer ik jou te inspireren en ik hoop ook van jou te kunnen leren! We doen dit samen, ‘wij’ als vrouwen met autisme maar ook de neurotypischen onder ons. Respect voor elkaar en ruimte om te zijn wie we zijn ongeacht diagnoses of wat dan ook.

Voor en DOOR vrouwen met autisme

Autismij is niet voor niets een platform voor en DOOR hoogopgeleide vrouwen met autisme. Dus wat ik graag van jou zou willen horen: wanneer heb jij de diagnose gekregen en wat is de aanleiding geweest voor jou om deze diagnose te krijgen? Wil je op een andere manier contact met mij of heb je andere vragen of opmerkingen? Stuur me een DM via Instagram @sanne_autismij of mail naar sanne@autismij.nl, super leuk om van je te horen!!

-x- Sanne