De afgelopen podcasts had ik het over de onderwerpen die voorkomen in het boek ’22 dingen waarvan een vrouw met Asperger wil dat haar partner ze weet.’ En nu dacht ik, laat ik eens erover schrijven in plaats van praten!
Een glazen plafond, of eigenlijk is het bij mij meer een muur, net zoals in het boek wordt omschreven. Een onzichtbare muur heb ik om me heen. Het is anders dan het onzichtbare masker dat ik op heb. Als ik dat masker op heb doe ik dingen die ik eigenlijk niet wil doen, om mee te kunnen doen.
Maar die muur, die is er juist om dingen tegen te houden. Dingen die ik niet aankan zoals te veel prikkels. Hij is er om mezelf te beschermen. Tot hier en niet verder, zo bescherm ik mezelf. Zo zorg ik dat de prikkels niet binnenkomen, want als ik eenmaal te ver ben gegaan en veel prikkels om me heen heb kan ik het niet meer tegenhouden.
Regelmatig ga ik zelf nog dwars door mijn eigen muur heen over mijn grenzen. Of iemand anders gaat dwars door de muur heen en breekt hem in duizenden stukjes. Dan duurt het eventjes voordat de muur weer terug is en ik helemaal ben opgeladen, klaar voor de volgende uitdaging in het leven.
Oké, de muur beschermt me dus meestal. Maar het is ook niet altijd leuk om zo’n muur om je heen te hebben. Ondanks die mensen die er dwars doorheen gaan, houd je ook veel mensen op afstand. Terwijl diepe connecties maken met mensen juist iets is wat ik graag zou willen. Voor sommige mensen gaat er een deurtje open in mijn muur, bij hen voel ik me gelijk op mijn gemak. Er zijn ook mensen die dwars door mijn muur heen kijken en de échte ik zien. Maar bij veel mensen gebeurt dat niet. Vooral in groepen heb ik die muur om me heen.
Groepen maken me ongemakkelijk. Ik ben mega zelfbewust en voel me en soort alien, een vreemde die heel bewust dingen wel of niet doet en heel alert is op hoe anderen reageren. Ik kan heel sociaal zijn, maar het gaat niet vanzelf. Op sommige momenten heb ik niet eens door dat ik veel energie aan het verbruiken ben in zo’n groepssituatie. Autorijden doe je ook ‘gewoon’, maar toch is lang autorijden achter elkaar wel heel erg vermoeiend. Dat je iets op de automatische piloot doet, betekent niet dat het geen energie kost. Het blijft aangeleerd gedrag, wat bij een neurotypisch iemand geprogrammeerd gedrag is. Zo zie ik het een beetje.
Maar wat heel gek is: ik vind het prima en juist leuk om een podium in te nemen zoals bij Autismij, op Instagram, hier op de blog en via de podcasts. Maar daar zijn geen sociale regels bij betrokken. Ik kan mijn verhaal houden, zonder dat ik hoef na te denken hoe ik moet antwoorden op vragen of met andere gesprekspartners om hoef te gaan. Ik hoef niet bezig te zijn moet hoe ik overkom op de ander. Een blog, video of podcast kan ik achteraf bewerken als ik niet tevreden ben met hoe ik overkom. En die vragen kunnen zeker komen, achteraf. Dan heb ik tijd om na te denken en hoef ik niet direct te antwoorden. Daarom reageer ik ook niet altijd even snel op DM’s of berichtjes, ik heb even tijd nodig om een antwoord te formuleren in mijn hoofd. En als ik met andere taken bezig ben lukt dat niet direct.
Ik daag mezelf wel constant uit. Uiteindelijk zou ik graag lezingen willen houden of (werk)groepen begeleiden. Maar ik breidt het stapje voor stapje uit. De eerste stap is (hopelijk binnenkort) gasten te hebben in mijn podcast. Dat is voor mij al best wel spannend. Maar ook super leerzaam voor alle luisteraars en daar doe ik het voor! Het helpt ook dat de mensen die ik te gast heb begrip hebben voor ‘autisme’. Anders zouden ze niet te gast willen zijn. Dan weet ik dat de sfeer sowieso goed is en dan kan ik het deurtje in mijn muur alvast open zetten.
Mezelf bewust zijn van die muur is stap één, dan kan ik zorgen dat ik over een paar jaar niet met een muur rondlopen in gepantserd glas. Ik wil graag iedereen welkom kunnen heten binnen mijn muurtje.
PS in de podcast heb ik het over mijn Petje af pagina waar je een donatie kunt doen. Mocht je het tof vinden wat ik doe en mijn willen steunen, neem dan vooral een kijkje! https://petje.af/autismij/
-x- Sanne